Rozdział 2

Była pora na lunch, a ja siedziałam przed szkołą, pod wielkim drzewem z zeszytem na kolanach i jabłkiem w ręku.  Przyglądałam się swojemu rysunkowi, który był przerażająco realistyczny. Isaac stał po środku polany, oświetlonej jedynie blaskiem księżyca. Jego białe skrzydła był rozpostarte. Patrzył wprost na mnie, a na jego idealnych ustach błądził tajemniczy uśmiech. Miał na sobie tylko nisko opuszczone na biodrach czarne jeansy.  Nagie stopy wbite były w ziemie, jakby z niej wyrastał. Wiedziałam jedno. Nie jest taki, jak ja. Rysunek uważałam, jako wizje. Czasem zdarzało się, że rysowałam coś co później się wydarzyło.
-Wolisz samotność - Na dźwięk tych słów z piskiem podskoczyłam do góry. Oderwałam wzrok od kartki i utkwiłam go w Isaacu.
-To pytanie czy stwierdzenie? - Spytałam oschlej niż zamierzałam.
-Stwierdzenie - Usiadł obok mnie, wyciągając przed siebie długie nogi. - Co tam masz? - Spojrzał mi przez ramie, ale szybko zamknęłam zeszyt.
-Czemu tak uważasz? - Posłałam mu karcące spojrzenie, na co on się szeroko uśmiechnął. Tak miał zniewalający uśmiech. Wzruszył ramionami, krzyżując ręce za głową.
-Wszyscy są na stołówce, a ty tu. Sama.
-Musiałam coś zrobić. A ty?
-Czy lubię samotność? Czasa...
-Nie- Przerwałam mu - Co tu robisz? - Oblizał wargi i zerknął na mnie spod przymrużonych powiek.
-Jak masz na imię?
-Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - Zaśmiał się, zamykając oczy.
-Chciałem zaczerpnąć świeżego powietrza - Uniosłam brwi do góry. - Więc?
-Cora - Uśmiechnął się.
-Ładnie.
-Od dawna mieszkasz w Atlancie?
-Pół roku.
-O co chodziło profesorowi? - Zmarszczył czoło, otwierając oczy. - Na angielskim.
-O to, że wylali mnie z poprzedniej szkoły.
-Za co? - Znów oblizał wargi i wstał.
-Podpalenie - Spojrzałam na niego niedowierzająco.
-Podpaliłeś szkołę?
-Nie. Ucznia - Powiedział i odszedł. Patrzyłam w ślad za nim z rozdziawioną buzią. Żartował. Przekonywałam samą siebie, ale dobrze pamiętałam wyraz jego oczu, gdy to mówił. Był szczery, ale wyrzuty sumienia go nie dręczyły. Jeszcze raz spojrzałam na swój rysunek i przebiegł mnie dreszcz. Kim jesteś Isaac?

-Wróciłam! - Krzyknęłam wchodząc do domu. Rzuciłam torbę na krzesło stojące obok drzwi i podreptałam do salonu.
-Jak było? - Mama siedziała na czarnej kanapie w biało szarym pomieszczeniu z książką w ręku.
-Dobrze - Usiadłam na przeciw niej na kanapie, kładąc nogi na jej kolana - Mamy nowego ucznia w klasie.
-Tak? - Spojrzała na mnie z nad książki z ciekawością.
-Nazywa się Isaac.
-Ciekawe imię.
-Nie tylko jego imię jest ciekawe.
-Nie rozumiem...
-Poczekaj. Zaraz ci coś pokaże - Wstałam i poszłam po swoją torbę. Wygrzebałam z niej swój nieśmiertelny zeszyt i podstawiłam go przed jej oczy.
-To on? - Kiwnęłam głową. Głośno przełknęła silne i odłożyła książkę na szklany stolik.
-Może to tylko twoja wyobraźnia?
-Nie - Zaprzeczyłam. - Jestem pewna, że jest z nim coś nie tak.
-Kochanie, ja nie mogę ci pomóc. Jestem tylko człowiekiem.
-Oznacza to idź spytać ojca? - Uśmiechnęła się niewinnie. Wiedziałam, że bardzo jej ciężko mimo to kochała nas. Tęskniła za tatą. Brakowało jej go tu, ale jej miłość nie słabła. - No cóż to chyba nie mam wyboru. Wbiegłam po schodach i skierowałam się do swojego pokoju. Stanęłam przed lustrem i wyobraziłam sobie, że otwiera się przede mną portal. Tafla szkła zamigotała. Zrobiłam krok w jego stronę i już po chwili stałam w holu zamku szatana. Szybkim krokiem przemknęłam korytarzem do jego biura. Delikatnie otworzyłam ogromne drzwi i weszłam do środka. Tak na prawdę jego biuro było ogromną biblioteką. Wszystkie książki napisały anioły, które postanowiły dołączyć się do ojca. Siedział on za swoim biurkiem, grzebiąc w papierach. Tak w piekle też jest papierkowa robota.
-Hej tato - Przywitałam się podchodząc do niego.
- Witaj - Powiedział radośnie - Nie spodziewałem się ciebie tu.
-Muszę z tobą porozmawiać - Oparłam się łokciami o jego ramiona. Skrzydła miał schowane, choć tak bardzo lubiłam je oglądać.
-O co chodzi kochanie? - Położyłam na biurku swój zeszyt z rysunkiem Isaaca.
-To nowy uczeń. Mam do niego złe przeczucie - Spojrzał na mnie uważnie.
-Czujesz się przy nim nieswojo.
-Tak. Jakby coś było z nim nie tak - Westchnął ciężko.
-Najwyraźniej nasz przyjaciel ma więcej niż jednego syna.
-Chce mi powiedzieć, że Isaac to...?
-  Syn Boga.