Epilog

Dwa lata później

-Jestem taka... Podekscytowana! - Zaświergotałam, układając kolejne ubrania w walizce.

-Kolejna przygoda twojego życia, co?  - Zerknęła na mamę, która siedziała na krawędzi łóżka, uśmiechając się delikatnie, ale ja dostrzegałam smutek w jej oczach. Minęły dwa lata, ale ja wiem, że nigdy nie zapomni... Ja też nie zapomnę. Tak wiele razy prosiłam ją, błagałam by poprosiła tatę o powrót, ale nigdy się nie złamała. Nie chciała o tym rozmawiać, ale wciąż o tym rozmyślała, zresztą, jak ja. Brakowało mi dawnej jej, dawnego życia...

-Mam nadzieje, że ta będzie miała szczęśliwie zakończenie. - Szepnęłam. Przeżyłam, Isaac jest ze mną. Jedziemy na studia, ale w tym wszystkim zgubiłam cząstkę siebie, straciłam kawałek mamy i tatę. Ta historia tak naprawdę nie zakończyła się happy endem. Nie dla mnie.

-Skarbie... - Ucięła, jakby szukając słów. - Będę za tobą stęsknić. - Podeszłam to niej i przytuliłam, próbując powstrzymać łzy.

-Nie chce żebyś mieszkała tu sama. - Westchnęła cicho.

-Poradzę sobie. - Pogłaskała mnie po głowie z czułością. - Kończ to pakowanie, bo w końcu wyjdzie na to, że zabierzesz ze sobą cały pokój. - Zażartowała, próbując rozładować napięcie. Mimo chęci nie udało jej się. Wciąż czułam się źle z tym, że wyjeżdżam i zostawiam ją tu. To prawda chciałam się stąd  wyrwać, ale obraz mamy samotnie siedzącej na kanapie, okrytej kocem z książka w ręku nie ułatwiał mi zadania. Kochałam ją, jest częścią mnie, ale ja chyba nie potrafię dłużej żyć w tym domu, w tym mieście. Potrzebuje odnowy. Przyrzekłam sobie, że sprowadzę tatę do domu i to zrobię. Nie pozwolę na ich wzajemne cierpienie. Nie przeze mnie. Zamrugałam odpędzając gorące krople i zerknęła na nią z uśmiechem.
-Nie waż się przerabiać mojego pokoju na domową siłownie. Ja tu wrócę! - Wybuchnęła szczerym śmiechem. Brakowało mi tego dźwięku. Ostatnie dwa lata były dla mnie, jak sen. Dochodząc do siebie, planowałam powrót ojca, przechodząc do tego kryzys z Isaakiem. Nie rozstaliśmy się, żadne w tamtym czasie nie zaproponowała odpoczynku od siebie, ale emocje, które w nas wrzały, powodowały częste kłótnie. Czasami nie miałam ochoty na niego patrzeć, ale wciąż go kochałam. Miłość to dziwna rzecz. Skończyliśmy liceum, ja z wyróżnieniem, plus stypendium artystycznym za wystawę moich obrazów, które stworzyłam w chwilach depresyjnych, a Isaac... A Isaac po prostu skończył liceum. To ja zdecydowałam o wyjeździe na uczelnie, Isaac tylko grzecznie przytaknął. Wiedział, że w tej sprawie ze mną nie wygra. Wybrałam UNF w Jacksonville. Nie chciałam wyjeżdżać na drugi koniec świata, wystarczy mi jeden stan.
-Przygotować wam coś na drogę?  -W glosie mamy brzmiała troska.
-Nie, dziękuje mamo. - Pokiwała delikatnie głową.
-W takim razie zostawię cie samą. - Ucałowała mnie w policzek i wyszła, zamykając za sobą drzwi. To będzie trudna rozłąka. Dokończyłam pakowanie i z ledwością zapięłam drugą z kolei walizkę. Z ponurą miną rozejrzałam się po pokoju. Chciało mi się płakać. Prócz pluszowego misia nie zostało po mnie nic. Jakbym nigdy tu nie mieszkała. Nie chciałam żegnać się z tym miejscem na zawsze, ale gdzieś w głębi czułam niewyjaśniony niepokój, że nigdy więcej tu nie wrócę. Przełknęłam gule w gardle i odwróciłam się w stronę otwierających się drzwi. W przejściu stał Isaac. Wyglądał seksownie i niebezpiecznie w czarnej kurtce i ciemnych jeansach. Zmężniał, a rysy jego twarzy stały się twardsze. Choć zazwyczaj jego zielone oczy były radosne, ja potrafiłam dostrzec w nich trudy sprzed dwóch lat. Oboje się zmieniliśmy i właśnie jego oczy najbardziej mi o tym przypominały. Mogłam w nich utonąć, a czasem bałam się, że zagubię się w ukrytej głęboko otchłani smutku.
-Jak piękna? Gotowa? - Zamruczał, a ja wpadłam w jego ramiona. Z ulgą wciągnęłam jego zapach i odprężyłam się trochę.
-Nie wiem czy kiedykolwiek będę gotowa. - Szepnęłam. Ujął moja twarz w dłonie, kciukami zataczał koła na moich policzkach.
-Skarbie, wiesz, że nie musimy stąd wyjeżdżać. - Pokręciłam przecząco głowa.
-Musimy. Ja muszę. - Ze zrozumieniem, przytulił mnie mocno.
-W takim razie ruszajmy. Sara robi się niecierpliwa. - Wywróciłam oczami.
-Było kupić jej pączki. - Zażartowałam.
-To nic nie dało - Oznajmił z udawanym przerażeniem. - Ta dziewczyna mnie przeraża. - Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając białe zęby.
-Słyszałam to dupku. - Z korytarza dobiegł głos rudowłosej.
-Ups? - Spojrzałam na przyjaciółkę z rozbawieniem i na chwile zapomniałam o trapiących mnie obawach. Może wszystko się ułoży. Sara podeszła do nas i pacnęła Isaaca po głowie, a mnie przytuliła.
-Strasznie się guzdrzesz, wiesz? - Skarciła mnie, mierzwiąc mi włosy.
-Wybacz - Odwzajemniłam uścisk. - Możemy się zbierać, ale ktoś musi pomóc mi to znieść do bagażnika. - Wskazałam na walizki i załadowane pudła. Sara spojrzała na mnie z błyskiem w oczach i uśmiechnęła się łobuzersko. Złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę wyjścia.
-Isaac, zajmij się tym! - Krzyknęła i razem zbiegłyśmy po schodach chichocząc i wysłuchują przekleństw Isaaca. To miał być nowy początek.


No więc to koniec... Sama nie moge w to uwierzyć. Spędziłam nad tym blogiem ponad pół roku i bardzo wam dziękuje za wszystkie komentarze, za to że byliście ze mną. :) Pracuje nad drugą częścią, choć nie jestem jeszcze do niej przekonana, mam nadzieje, że wam się spodoba, bo Cora nie będzie tam już główną bohaterką. Zostawiam wam tu link corka-fidem.blogspot.com  do drugiej części. Na blogu na razie znajduje się tylko zapowiedź i bohaterowie (oni mogą ulec jeszcze zmianą). Prolog postaram się dodać jakoś w przyszłym tygodniu, zaczęły mi się ferie, wiec będę miała więcej czasu. No tak to tyle, jeszcze raz dziękuje! ;* <3